Lezen: Lucas 2: 6-7; 22-28; 36-38
Leven in verwachting
Advent, dat is leven in verwachting.
Is dat dan voorbereiden op Kerst?
Ik meen van niet.
We zeggen het soms wel: we leven naar de geboorte van het kind toe.
Maar dat kind is al 2000 jaar geleden geboren.
We leven in een geschiedenis waarin God zó dichtbij is gekomen dat we ademloos zeggen:
Hij heeft ons leven aangenomen.
En bij dat leven hoort de diepte en de dood.
Hij heeft gedeeld in de angst en de schaamte.
Tot aan het kruis toe is hij ons nabij gekomen…
En dát, dat God ons zó nabij is gekomen, dat hebben Simeon en Hanna leren omarmen.
Ze durfden er rekening mee te houden dat God hen vroeg of laat zou tegemoet treden.
En toen kwam dat kind in de tempel.
In niets onderscheidde het zich van anderen kinderen.
In niets ook onderscheidden de ouders zich van andere ouders.
En toch ontvingen zij deze ouders met hun kind als een gave van God.
En wat een geloof wensen zij de ouders toe – en hun medegelovigen.
Want er staat wat voor de deur.
Met dit kind, met deze tempel, deze stad.
Lucas schrijft dit alles op nadat Jeruzalem is ingenomen en de tempel is verwoest.
Hij schrijft dit op voor een kleine gemeente die het waarachtig niet makkelijk had.
Hij vertelt van dit alles na Goede Vrijdag en Pasen.
Voor hem is kerstmis nog een onbekend feest.
Hij had geen idee dat zijn verhalen later zouden leiden tot wat wij nu van kerst hebben gemaakt.
Hij haalt niet voor niets Simeon aan als deze zegt:
zie, deze ligt hier
tot val en opstanding van velen in Israël,
tot een teken dat wordt weersproken;
maar ook door je eigen ziel
zal een zwaard gaan;
zó zullen uit vele harten
overleggingen worden ontsluierd!
Het licht van Christus werkt ontwrichtend.
Hebben wij hierom gevraagd?
Ik geloof er niets van.
We willen niet dat het geloof ons leven ontwricht.
En toch – als het erop aankomt kan het niet anders.
Want de Eeuwige heeft ermee van doen.
Het geschiedt…
Wie op een wonder hoopt, versterke zijn geloof.
De weg van de Eeuwige gaat door nood en dood heen.
Door kruis en opstanding naar nieuw leven.
Schokkend nieuws.
We hebben er niet om gevraagd.
Maar we zouden het ook niet willen missen.
Want zonder uitzicht op de oogst zouden we de allerarmsten onder de mensen zijn.
Het verhaal van het kind móet schuren met nood en dood.
Het handelen van God móet op spanning staan met de duisternis van deze wereld.
En dan – dan kan er licht zijn.
Kerstlicht, dat paaslicht is.
Zo zal er toekomst zijn, nu en alle dagen van ons leven.
Ongevraagd, ongekend, onbegrijpelijk.
Amen.
Ds. Nico de Lange
December 2014