Vluchtelingenopvang heeft in de laatste twee maanden een hoge urgentie gekregen. Op dit moment creëert de overheid in ons land zo efficiënt mogelijk onderdak voor een relatief grote toestroom. Zij geeft deze opvang grootschalig vorm. Logisch: kosten voor beroepskrachten en exploitatie van gebouwen blijven op deze manier zo laag mogelijk.

Onder andere kerken tonen bereidheid om vrijwillige menskracht te bieden bij deze opvang. Grote kans dat zij – goed georganiseerd – vooral worden ingezet op uitvoerende taken.
Als het daarbij blijft, is het de vraag of daarmee de kerk aan haar roeping toekomt. Het evangelie zet ons op het spoor van een geweldvrije ruimte. Een plaats waarin niet controle en besturing de boventoon voert, maar dialoog en ontmoeting.

Onze maatschappij is sterk gericht op nuttigheid. Verandering zou in dát licht en om die reden heilzaam zijn. Juist bij de opvang van vluchtelingen dient de kerk een ander licht door te geven. Een licht waarin recht wordt gedaan aan de inzet van de ander. Die ander heeft niet voor niets één van de grootste veranderingen – verlies van huis en haart – achter de rug. Heeft bovendien een gevaarvolle wereldreis doorstaan. De ander heeft voor deze ingrijpende veranderingen doorslaggevende redenen gehad. Dan is het essentieel dat we haar of hem een dialoog bieden, een ontmoetingsplek voor dit verhaal achter die ingrijpende verandering.